با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

آه ای خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پلهای امن پشت سرم را شكسته ام

من دانه دانه اشك خودم را فروختم

نرخ طلایی گهرم را شكسته ام

دیگر مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شكسته ام

دنیا شكست خورده تر از من ندیده است

حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام

آرام كن مرا و در آغوش خود بگیر

حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام

راهم بده به باغهای شجرهای طیبه

من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام....

الهی


توانگری را به دیدنخانه

خوانده ای، ودرویشان را به

دیدار خداوندخانه؛

آنان سنگ و گل دارند،

اینان جان و دل ؛

آنان سرگرم در صورتند

و اینان محو درمعنا ؛

خوشا آن توانگری که درویش است!

شولایی از نور بر شانه ‏ات می‏اندازی

و دست در دست عاشقان طریق،

در حلقه مشتاقان به سماعی ازلی دست می‏گشایی.

پایکوبی می‏کنی در فضایی که از هر زاویه‏ اش،

عطر خاص ‏ترین دقایق هستی جاری‏ست.

دست افشانی می‏کنی

در لحظاتی که هیچ کس را بدان راه نیست.

شعله روشن کرده ‏ای با دستان نیازی

که به درگاه خداوند دراز کرده ‏ای.

در فضای قرب بال گشوده‏ اند؛ آزاد و رها.

با فکر رسیدن به معبود در ذهن،

تو را همراه خویش بالا می‏برند.

دستان نیازت طلب می‏کند

نازی را که خداوند بر عاشقان خویش عنایت کرده است.

و تو همراه دیگر عاشقان حلقه شوق،

چشم بر الطاف الهی دوخته،

بر لب جاری می‏کنی ذکر سبزی را

که جز تقاضای قرب الی الله نیست.

تو خدا را می‏خوانی تا خداوند نیز تو را بخواند

و در آغوش لطفش جای دهد تو را

«ادعونی استجب لکم»

و تو می‏خوانی خدای خویش را.

و تو صدا می‏زنی خالق زمین و زمان را.

و تو طلب می‏کنی لطف بی‏کران پدید آورنده آفرینش را.

و تو بازگو می‏کنی نیاز ازلی خود را به خداوندت،

به معبودت؛ به او که لایق ستایش است

و سزاوار تمجید، به او که کریم است و رحیم،

به او که بزرگوار است و ستّار.

تو با دیگر عاشقان حلقه شوق در روزهایی سبز،

در روزهایی که معتکف حرم عشق یار شده‏ اید،

خدای را می‏جوئید.

این روزها را غنیمت می‏دانید و به اعتکاف می‏نشینید

روزهای سپاسگزاری از خالق خویش را.

تو به جمعی می‏روی که در عین کثرت، اوج وحدت است.

سه روز با خودت خلوت می‏کنی

تا در خدا غرق بشوی و در تفکری عمیق به سر ببری؛

تفکر در ذات الهی.

این روزهای بلند مرتبه را قدر می‏دانی؛

روزهایی که به عطر دل‏انگیز روزه داری تو و همراهانت

آغشته است و با مُهر سبز تبسم،

روزه‏ هایتان رنگ و بویی خاص می‏گیرد،

روزهایی که نمازهایت آنقدر به خدا نزدیک می‏شوند

که صدای لبیک را به گوش خویش به وضوح می‏شنوی،

روزهایی که تو را خوانده ‏اند

به خلوتی برای تفکر در معنای حقیقی شوق،

وصل و عشق....
 

جمعه جمعه می گـذرد

و تنـها به انـدازه ی یـک دعــا،

آن هـم از سـر عــادت!

بـه تــو نـزدیــک می شویـم...

حال اینکـه، تــو جمعه به جمعه منتظـری،

منتظـر رجعـت...!

نه رجعـت خـود از پس غیبت، بلکه رجعـت مــا از سیئات.

و ما گناه به گناه ز تو دور می شویم...

آن هـم از سـر عــادت!